کتاب پنج قدم فاصله

   ويل را نگاه مى كنم كه روى صندلى كنار من مى نشيند. آن را عقب مى كشد تا مطمئن شود فاصله ى ايمن را رعايت كرده.
   نگاه جديدى كه دقيقاً نمى شناسم چشمانش را پر مى كند. نگاه تمسخرآميز يا طعنه زننده اى نيست، كاملاً آزاد است، صادقانه است.
   آب دهانم را به سختى قورت مى دهم و سعى مى كنم احساساتى را كه در حال فوران اند سركوب كنم. اشک چشمانم را پر مى كند.
   آرام شروع مى كند به آواز خواندن.
   مثل بچه ها مى زنم زير گريه : "از اين جا برو. عين احمق ها شدم." و با پشت دستم اشک هايم را پاک مى كنم و سرم را تكان مى دهم.
   دارد آهنگ اَبى را مى خواند. قبل از آن كه بتوانم خودم را جمع كنم، سيل اشک از گوشه ى چشمانم سرازير مى شود. چشمان آبى اش را تماشا مى كنم كه چطور روى آن تكه كاغذ مچاله دوخته شده تا تک تک كلمات آهنگ را درست ادا كند.
   احساس مى كنم قلبم دارد منفجر مى شود. در آنِ واحد انبوهى از احساسات بر من هجوم آورده. او مى خندد و سرش را تكان مى دهد. با او مى خندم و سرم را تكان مى دهم. نگاه مان در هم گره مى خورد. قلبم در سينه ام انگار به رقص درآمده و مانيتور ضربان قلب كنارم تندتر و تندتر بيپ بيپ مى كند. خيلى كم به جلو خم مى شود. در مرز خطر مى ماند؛ ولى همين هم كافى است تا درد لوله ى گاسترونومى ام را از يادم ببرد.
   اگرچه شايد مسخره ترين چيز باشد؛ اما اگر در اتاق عمل بميرم، بدون عاشق شدن نمرده ام.

-از متن كتاب-